W swojej pracy opieram się na teorii psychoanalitycznej. Ten sposób myślenia zakłada, że na to jacy jesteśmy,  oprócz czynników wrodzonych, wpływ mają: istotne relacje z okresu dzieciństwa, ważne doświadczenia życiowe oraz sposób ich opracowania, konflikty wewnętrzne dotyczące istotnych obszarów życia – przeżywane na różnych etapach rozwoju. Doświadczenia te tworzą nieświadome wzorce i mechanizmy wpływające na późniejsze relacje, ale też na sposób przeżywania i doświadczania samego siebie.

Proces psychoterapii polega na dynamicznej wymianie pomiędzy procesami umysłowymi pacjenta i psychoterapeuty, zarówno świadomymi jak i nieświadomymi. Pacjent zachęcany jest do wypowiadania myśli, odczuć, doświadczeń, skojarzeń, snów. Rolą psychoterapeuty jest uświadomić sobie co dzieje się w pacjencie, rozpoznać nieświadome wzorce i mechanizmy – po to, by je wydobyć. Zwiększenie świadomości odczuć, w relacji z sobą samym i z innymi, sprzyja rozwojowi poprzez akceptację ograniczeń, ale też uwalnianie sił twórczych umożliwiających przezwyciężanie trudności życiowych i rozwiązywanie konfliktów wewnętrznych. Tego rodzaju praca umożliwia głębsze zmiany osobowości oraz budowanie bardziej satysfakcjonujących relacji.